Honden met wolven gehuil

Onlangs hebben wetenschappers van de afdeling Ethologie van ELTE de reacties van honden op wolvengehuil bestudeerd. Reageren sommige honden gunstiger op dit geluid dan andere? Zijn er rassen die meer geneigd zijn mee te doen aan het gehuil? Deze studie was gericht op het onderzoeken van de invloed van ras, leeftijd en geslacht op het gedrag van honden in relatie tot hun genetische verwantschap met wolven. De bevindingen werden gepubliceerd in Communications Biology en brachten opmerkelijke resultaten aan het licht.

Wolven staan bekend om hun gehuil in het bos, maar niet alleen zij kunnen worden gehoord. Veel andere soorten hoektanden delen deze aparte communicatievorm. Wolven gebruiken huilen als een vorm van langeafstandscommunicatie met andere roedelleden. Het helpt hen duidelijkheid te scheppen in hun territoriumgrenzen en elkaar hun locatie te vertellen. In de meeste gevallen antwoorden de wolven terug met een eigen gehuil.

Welke hondenrassen huilen als wolven?

Het is een beetje ingewikkelder als het gaat om onze trouwe viervoeters, de gedomesticeerde honden en hun gedomesticeerde familieleden. Sommige hondenrassen, zoals Wolf-achtige sledehonden, staan bekend als “harde huilers”. Dit betekent dat ze vaak huilen als reactie op willekeurige geluiden zoals bellen, sirenes of muziek. Aan de andere kant zijn er een paar rassen die tijdens hun leven nooit huilen, ook al kunnen ze het geluid maken.

Om de puzzel van het huilen van honden te ontrafelen, hebben onderzoekers van de afdeling Ethologie van de Eötvös Loránd Universiteit een onderzoek uitgevoerd. Om te onderzoeken of bepaalde hondenrassen meer geneigd zijn te huilen en of er een verband is met hun genetische verwantschap met wolven.

Onderzoek naar gehuil van honden

Om deze ideeën te evalueren, voerden de wetenschappers experimenten uit op 68 raszuivere familiehonden. Door geluiden van wolvengehuil af te spelen en hun reacties te bestuderen in een gedragslaboratorium. Om het verschil in effect tussen de verschillende rassen te meten, hebben we gekeken naar hun “wortelafstand” – of hoe sterk ze op wolven lijken – vanuit een genetisch perspectief.

“De gegevens uit ons onderzoek laten een interessante trend zien. Rassen die genetisch dichter bij wolven staan (‘oude rassen’) reageren meestal met hun eigen gehuil wanneer ze een wolfgehuilstimulus spelen. De verder weg gelegen rassen (‘moderne rassen’) hadden de neiging om als reactie te blaffen in plaats van te huilen. Fanni Lehoczki, de hoofdauteur van deze studie, beweert dat hoewel huilen bij veel hondenrassen gebruikelijk is, het zijn doel in de moderne samenleving heeft verloren. Dit betekent dat deze rassen het niet inzetten zoals ze ooit eerder deden.

Huilen gekoppeld aan angst

“Bovendien hebben we ontdekt dat rassen die meer huilen meer tekenen van angst vertonen. In het geval wanneer ze met bepaalde situaties worden gepresenteerd. We veronderstellen dat de oude rassen, vanwege hun nauwere genetische afstemming op wolven, de informatie die wordt overgebracht door wolvengehuil beter begrijpen dan nieuwere rasvariëteiten. Vanwege de gelijkenis in gedrag, heeft onderzoek aangetoond dat de oude rassen van onze studie huilen kunnen gebruiken als een vermijdingsmechanisme. Zoals wanneer ze het territorium van een roedel binnendringen, vergelijkbaar met wolven.” Volgens Tamás Faragó, postdoctoraal onderzoeker bij de afdeling Ethologie, ELTE en de hoofdauteur van het onderzoek,

“Het is intrigerend dat deze erfelijke invloed op het huilen alleen effect lijkt te hebben bij oudere honden (ouder dan 5 jaar). Waardoor de mogelijkheid ontstaat dat het wordt veroorzaakt door een opeenstapeling van ervaringen of een persoonlijkheidsverandering gerelateerd aan leeftijd. Onze hypothese dat huilen in stresssituaties een angstreactie is, is heel goed mogelijk. Dit idee is gesuggereerd door andere studies, maar moet verder worden onderzocht. Bovendien hebben oudere honden meer kans om angst te ervaren, wat onze hypothese geloofwaardig maakt.”

Invloed van geslacht en andere kenmerken op gehuil

Afgezien van het ras en de leeftijd van de hond, werd ook de impact van andere kenmerken zoals geslacht en reproductieve status geëvalueerd.

“Ons onderzoek concludeerde dat mannelijke hormonen een rol spelen in het gedrag. Aangezien er geen verschil was tussen ongecastreerde en gecastreerde vrouwelijke dieren, terwijl intacte en gecastreerde mannetjes ander gedrag vertoonden. Gecastreerde reuen die hormoondeficiënt zijn, vertonen meer gehuil als reactie op auditieve prikkels. Dit is waarschijnlijk te wijten aan hun neiging tot angstiger gedrag en hogere niveaus van stress. Dit is consistent met de waargenomen reacties en toegenomen angst die ze vertonen. Daarom, wanneer een hond huilt, drukt hij waarschijnlijk zijn angst uit en probeert hij mensen te vertellen niet dichterbij te komen.,'” legt Fanni Lehoczki uit.

Dit is het eerste onderzoek dat dieper ingaat op het huilgedrag van gedomesticeerde honden. De verzamelde gegevens hebben de theorie bevestigd dat domesticatie en selectief fokken door mensen een diepgaand effect hebben gehad. In dit geval op de manier waarop honden hun gehuil uitstoten en de geluiden van andere honden registreren. Deze veranderingen in het vocale repertoire tonen aan dat mensen een grote invloed hebben gehad op de perceptie van honden en de productie van gehuil. Met deze kennis komen we dichter bij het blootleggen van de historische en substantiële band tussen ons mensen en de gedomesticeerde honden.