Lastpak en z’n vriendjes

Lazar kwam in november 2017 bij ons. Hij was veel kleiner dan ik dacht en ook behoorlijk angstig. Ik had nooit had kunnen verwachten dat hi jaren later meer dan 100 kilo zou wegen (volgens hem zelf) en een waslijst aan vrienden zou hebben. Iedere hond die hij zag vond hij reuze spannend. Hij ging vol in de ankers en als ze te dicht in de buurt kwamen viel hij uit.

𝗗𝗲 𝗞𝗡𝗣𝗩-𝗕𝗼𝘂𝘃𝗶𝗲𝗿

Het was dan ook ietwat verbazend dat zijn eerste grote vriend een politiehond werd. Een Bouvier van een KNPV-trainer die door heel Europa zijn kunsten vertoonde. Hij vloog door autoramen terwijl de flashbangs om hem heen knalden. Hij rende door gebouwen en nam pakwerkers te grazen. Maar liet hem alleen niet in de buurt van andere reutjes want die vrat ie op! Lazar was natuurlijk maar klein en toen hij brutaal tegen het Heras-gaas van de tuin van de bouvier aan zeek ontstond er een nieuw traditie. Om de beurten piesten ze tegen hetzelfde stukje gaas aan of het armzalige struikje ernaast die met de dag een stukje minder groen werd. Toen Lazzie zijn nieuwe vriend later in het bos ‘in het echt’ tegenkwam was dat een geweldig mooie dag voor de kleine raket. De Bouvier vond Lazar maar een grappig klein hondje met hele grote oren en samen tegen bosjes aanzeiken is altijd leuk!

𝗗𝗲 𝗵𝗼𝗻𝗱 𝘇𝗼𝗻𝗱𝗲𝗿 𝘀𝘁𝗮𝗮𝗿𝘁

Inmiddels verhuisd vindt Lazar alle ontmoetingen nog steeds maar spannend maar eigenlijk gaat het altijd wel goed. Zo ook met de hond zonder staart die hij vorig jaar hier in het bos onmoette. Deze hond loopt altijd los, ook door het dorp en het baasje zegt nooit wat. Niet tegen mensen en ook haast nooit tegen zijn hond. Net als bij inmiddels drie andere honden heeft Lazar op geur ontdekt waar zijn nieuwe vriend woont. Dit keer liep Lazar doodleuk de tuin in en ging voor de deur zitten. Toen niemand opendeed ging hij op avontuur en begon hij rondjes te rennen door de tuin, over het tuinmeubilair, even drinken uit de bak van zijn vriend en alles afsnuffelen. Het duurde wel een kwartier voordat ik ‘m weer bij me had. Gelukkig was er niemand thuis want zelden was ik zo incompetent als baasje.Er was wél iemand thuis toen hij doodleuk voor een huis bleef zitten wachten. Zijn gedrag inmiddels kennende wist ik dat daar een hond moest wonen die hij kende. En ja hoor, eventjes later ging de deur open en kwam het bazinnetje van een hond die hij de dag ervoor had ontmoet in het bos. Inmiddels weten we dus van vier honden waar ze wonen omdat Lazar hun huis heeft ontdekt tijdens een rondje door de wijk.

𝗗𝗲 𝗴𝗿𝗼𝘁𝗲 𝘇𝘄𝗮𝗿𝘁𝗲 𝗯𝗲𝗿𝗴𝗵𝗼𝗻𝗱

Zijn beste vriendin is echter een grote zwarte berghond van 10. Deze hond loopt ook altijd los door de buurt en als ze thuis is zit ze meestal in de tuin. Lazar ruikt op zeker 200 meter afstand of ze er is. De laatste honderd laat ik ‘m dan los, hij rent dan als een gek door de straat en de tuin in. Meestal staat de achterdeur open en voor ik er goed en wel ben heeft hij met een beetje geluk ook nog wat brokken gesnaaid van zijn vriendin!

𝗗𝗲 𝗲𝗻𝗼𝗿𝗺𝗲 𝘀𝘁𝗶𝗲𝗿

Een klein kwartiertje hiervandaan is een bos met Sayguessa-koeien. Deze koeien zijn bijna twee keer zo groot als een normale koe en de stieren zijn reusachtig. Omdat ze in het bos lopen zie je haast niet ondanks hun enorme formaat. Om diezelfde reden lopen daar ook bijzonder weinig mensen, want velen vinden het maar eng en er gaan ook de meest fantastische verhalen over ze rond. In werkelijkheid zijn er wel eens wat incidenten geweest maar wordt het enorm opgeblazen. Lazar vind het minder indrukwekkend en iedere keer wanneer we er zijn zoekt hij ze op geur en hij is zo blij als een kind wanneer hij ze heeft gevonden.

𝗗𝗲 𝘄𝗼𝗹𝗳

In januari roken de honden voor het eerst de wolf. Waarschijnlijk al wel eerder maar meestal kunnen we het niet met zekerheid zeggen. De honden hebben, met Lazar voorop, 1.5 uur lang het spoor gevold. Lazzie had de hele tijd zijn ‘verliefdheids-oortjes’ op, zoals reutjes dat wel vaker doen. In april zag Lazzie zijn grote vriendin in het echt. Terwijl de wolf benen maakte bleef Lazzie met gebroken hart achter met haar geur als enige aandenken. Volgens mij is het niet helemaal normaal gedrag voor een hond, maar als één ding uit dit verhaal naar voren is gekomen is dat Lazar ook niet helemaal normaal is. (op de foto: Lazar heeft z’n stierenvriend gevonden)